E.H.B.V.

Je vangnet, heel belangrijk! Toen we te horen kregen dat Liv ziek was klapte ikzelf gelijk in elkaar. Ik was tot niets meer in staat, kon niet meer nadenken, mijn hersens waren totaal lam geslagen. Gelukkig was Arno nog wel in staat helder na te denken, maar zonder ons vangnet bestaande uit familie en vrienden, hadden we dit nooit gered.

 

Als je zo'n klap te verduren krijgt, wil iedereen wat voor je doen, familie en vrienden voelen zich heel fijn dat ze iets voor je kunnen  betekenen en zijn allang blij dat ze iets voor je kunnen doen. Maak dus altijd gebruik van de dingen die mensen je aanbieden. Jij bent ermee geholpen en zij voelen zich oprecht heel erg fijn om je ergens mee te kunnen helpen.

 

Wat zijn de dingen die omstanders kunnen doen voor de gebroken familie?

 

- Kom met eten voor het gezin. Mijn schoonzus kwam regelmatig met ovenschotels ons huis binnen en warmde ze dan voor ons op. Mijn vriendinnen kwamen vaak eten brengen en ook familie stond vaak voor ons in de keuken. Mega fijn want eten maken was het laatste waar ik aan moest denken. Zoiezo kon ik een tijd lang geen hap door mijn keel krijgen, maar toen dit wel weer ging was het heel erg fijn om er zelf niet over na te hoeven denken.

 

- Doe boodschappen. Er werd vaak een tas boodschappen mijn koelkast in geschoven. Superfijn want ik wilde niet bij Liv weg en had geen zin om uberhaupt op het dorp te komen voor boodschappen, waar ik als ik het slecht trof 3 keer huilend mijn verhaal moest  gaan doen. Soms als ik wel even een uitje wilde appte ik gewoon dat ik het die dag zelf zou doen. Ook dat begrepen ze.

 

-Help in huis. Als er familie of vrienden waren werd er altijd wel even een was opgevouwen, opgehangen of in de machine gestopt. Een stofzuiger door mijn huis gegooid of ramen gezeemd. Onwijs fijn, zo kon ik bij Liv op de bank blijven kroelen en ik had er zelf simpelweg geen energie voor. 

 

-Zet bloemen zelf op water. Bloemetje superlief, maar ik had er op een gegeven moment zoveel dat ik ze soms niet eens meer uitpakte en ze in een emmer op de aanrecht bleven staan. Het moet allemaal gewoon zo makkelijk mogelijk want als je zo'n intens verdriet hebt, heb je er gewoon echt de kracht niet voor om het zelf te doen.

 

- Kom langs, wees niet bang om te gaan. Wij hadden heel veel aanloop. Ontzettend fijn. Ook al had ik soms van tevoren geen zin in bezoek en lag ik het liefst de hele dag met Liv op de bank. Als er visite was had ik toch afleiding en vond ik het toch heel fijn. 

 

-Stuur kaarten! Honderden kaarten hebben we mogen ontvangen en dat voelt echt zo fijn. Ook al denk je vaak zelf dat een kaartje de lading niet dekt. Nee dat klopt het dekt de lading niet maar het geeft een heel warm en geliefd gevoel om te weten dat zoveel mensen de moeite hebben genomen voor ons, om ons een kaarttje te sturen. Dat elke kaart die we hebben gehad, iemand dus heeft stil gestaan bij ons.

 

- Vraag nooit "hoelang". Dit vond ik altijd echt een klote vraag. "Hoelang heeft ze nog" Of.. "wat denken ze hoelang nog." Ten eerste wat weet je eraan? Mijn kind gaat dood, is dat niet erg genoeg?  Het is míjn kind, ik wil al helemaal niet denken aan haar aanstaand overlijden laat staan aan het tijdsbestek. Heel simpel, er is geen antwoord op. Niemand weet wanneer de dood toeslaat, dus hoelang is gewoonweg geen antwoord op. Weet jij hoelang je nog leeft?En wat weet  je aan het antwoord. Word het er erger of minder erg van?

 

-Begin niet over je overleden opa/oma of wat dan ook. Oprecht heel vervelend en ontzettend verdrietig dat je ze moet missen maar voor ons is iemand die 80 is geworden al 160 keer ouder dan onze dochter is geworden. Ik zie geen vergelijking tussen het verlies. Tenzij je niet ook je kind die heeft geleefd bent verloren zie ik geen vergelijking. Er zijn heel veel situaties heel verdrietig en afschuwelijk om mee te maken. Maar ik heb mij kind gedragen, op de wereld gezet, voor haar h gezorgd, ze heeft geleefd, ze heeft meegedraaid in ons gezin en ik heb haar moeten zien sterven.

 

- Hou je evangelische ideeen voor je. Tenzij de familie in kwestie zelf ook gelovig is. Wij zijn dat niet en anders waren we het na deze actie van onze lieve heer wel niet meer. Ik vind het fijn dat mensen hier hun troost in kunnen vinden, en dat zij zich gesteund voelen in hun verdriet. Het is in zekere zin misschien zelfs jaloersmakend dat mensen echt geloven dat hun kind/kleinkind/nichtje/neefje whatever nu bij "de schepper" is en het zoveel beter maakt. Met alle respect.. Voor ons werkt dat niet echt zo, de scheppers zijn wij zelf,ik weet dit toch vrij zeker omdat ik zelf bij de "schepping" in kwestie aanwezig was. Ik kreeg vaak kaarten of opmerkingen waarin verwezen werd naar god en hoe hij ons verdriet kent en ons zou helpen blablablabla. Wij konden daar niet zoveel mee. Vond het ontzettend fijn en lief dat mensen de moeite hadden genomen om ons een kaartje te sturen alleen als er dan weer zo'n hele bijbelse tekst in stond dacht ik vaak.. "ja natuuurlijk".  Ik kan je 1 ding vertellen, die god ga ik eerst eens een paar flinke rot rammen verkopen als ik bovenkom en hij staat er wel. Dus tenzij je zeker weet dat mensen er hetzelfde over denken, laat je geloof achterwege. Het voegt niets toe.

 

-En als laatste, doe het gewoon. Niet zeggen als ik wat voor je kan doen moet je het zeggen. Want de meeste mensen voelen zich al ondanks hun ellende toch nog snel bezwaard en gaan niet vragen of je alsjeblieft eten voor ze wil maken of stofzuigen.  Bij ons werd er niet veel gevraagd maar gewoon gedaan.

 

Ik kan oprecht zeggen dat wij een gouden vangnet hadden en nog steeds hebben. Ik ben blij met alle lieve en betrokken mensen om ons heen. Zij hebben ons zo geholpen en we vloelden en voelen ons nooit eenzaam of alleen. Zij delen echt allemaal ons verdriet. Het is fijn om af en toe vanuit het niets een foto van Liv op social media tegen te komen, omdat ook zij wel eens een klotedag hebben en aan haar denken en missen. Het maakt mijn moederhart zo trots en ongelooflijk warm. Ik hou van jullie lieve omstanders!